Wzywamy, gdy dochodzi do:
zatrzymania krążenia, utraty przytomności, poważnego urazu, drgawek, nasilonej duszności oraz innych zagrożeń życia, w których konieczna będzie pomoc ratownictwa medycznego.
Podstawowym numerem alarmowym pogotowia ratunkowego w Polsce jest bezpłatny numer 999.
Numer 112 to obowiązujący numer alarmowy służb ratowniczych w Unii Europejskiej. Dostępny jest we wszystkich sieciach telefonii komórkowej standardu GSM. Na ten numer powinniśmy dzwonić, gdy nie potrafimy zidentyfikować zagrożenia lub sytuacja (np. wypadek drogowy) wymaga interwencji kilku służb.
Telefoniczne zgłoszenie odbierze dyspozytor medyczny, którego zadaniem jest szybka ocena nagłości wezwania oraz podjęcie decyzji o jego zrealizowaniu. Dyspozytor musi uzyskać podstawowe informacje.
W pierwszej kolejności powinien usłyszeć, skąd dzwonisz. Należy podać miejsce wypadku lub zachorowania, miejscowość, w miarę dokładny adres, jakieś charakterystyczne punkty topograficzne ułatwiające dotarcie karetki. Zawsze istnieje ryzyko przerwania łączności, a adres, pod który należy wysłać zespół medyczny, jest najważniejszy. Następnie trzeba poinformować:
Co się stało – czyli określić rodzaj wypadku lub zachorowania (np. zadławienie, wypadek samochodowy, upadek z wysokości).
Jaki jest stan osoby wymagającej pomocy – czy jest przytomna, czy oddycha (unosi się klatka piersiowa lub brzuch), czy się rusza, czy wyczuwalny jest puls, czy na coś w przeszłości chorowała.
W razie wypadku – ile osób zostało poszkodowanych i jaki jest ich stan ogólny.
Jak się nazywa – czyli podać imię, nazwisko i wiek osoby potrzebującej pomocy.
Kim ty jesteś, jako osoba wzywająca – czyli podać swoje nazwisko i numer telefonu, z którego dzwonisz. Pamiętaj, że w przypadkach wątpliwych (podejrzenie fałszywego wezwania, niedokładne dane adresowe lub przerwanie rozmowy) dyspozytor może potwierdzić wizytę, uściślić adres lub ponownie nawiązać rozmowę.
Pamiętaj! Nigdy pierwsza (pierwszy) się nie rozłączaj, ponieważ po zebraniu wywiadu dyspozytor przekaże ci informacje, jak postępować do czasu dotarcia zespołu ratowniczego. Często takie proste zabiegi medyczne mogą uratować życie. Jeżeli jest to wypadek, zabezpiecz miejsce zdarzenia. Dyspozytor pogotowia ratunkowego już sam powiadomi inne służby ratownicze – straż pożarną i policję.
Chwilowo ogranicz korzystanie z telefonu, z którego informowałeś o wypadku, gdyby operator próbował skontaktować się ponownie w celu weryfikacji danych lub udzielenia innych dodatkowych informacji.
*Fragment poradnika: M.Pleskot. Pierwsza pomoc dzieciom, poradnik dla dociekliwych rodziców. 2016
Kiedy wzywać pogotowie?
Pogotowie ratunkowe wzywaj wyłącznie w sytuacji:
- bezpośredniego zagrożenia życia
- sytuacji nagłej, której skutkiem może być poważne uszkodzenie funkcji organizmu, uszkodzenie ciała lub utrata życia.
Przykładowe sytuacje, które wymagają wezwania zespołu ratownictwa medycznego:
- utrata przytomności
- zaburzenia świadomości
- drgawki
- nagły, ostry ból w klatce piersiowej
- zaburzenia rytmu serca
- nasilona duszność
- nagły ostry ból brzucha
- uporczywe wymioty, zwłaszcza z domieszką krwi
- masywny krwotok z dolnego odcinka przewodu pokarmowego
- masywny krwotok z dróg rodnych
- gwałtownie postępujący poród
- ostre i nasilone reakcje uczuleniowe (wysypka, duszność) będące efektem zażycia leku, ukąszenia lub użądlenia przez jadowite zwierzę
- zatrucia lekami, środkami chemicznymi lub gazami
- rozległe oparzenia
- udar cieplny
- wyziębienie organizmu
- porażenie prądem
- podtopienie lub utonięcie
- agresja spowodowana chorobą psychiczną
- próba samobójcza
- upadek z dużej wysokości
- rozległa rana będąca efektem urazu
- urazy kończyny dolnej uniemożliwiające samodzielne poruszanie się.
Dyspozytor medyczny, po ocenie sytuacji, może odmówić wysłania karetki, podając przyczynę odmowy oraz sposób dalszego postępowania.
Podstawa prawna
- Ustawa z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym z późn. zm. ( U. 2020 poz. 882)
